Thomas Hardy’nin “The Withered Arm” Adlı Kısa Öyküsünden Bir Kesit

Öyküyü çevirmeye başladığımda beni en çok zorlayan nokta, belki de hikâyenin yazıldığı dönem ve günümüz arasındaki zaman farkını doğru bir şekilde yansıtabilme kaygısı oldu. Hardy’nin sahip olduğu edebî duruşu, Türkçe dilini kullanan okuyucuya doğru bir şekilde ve değiştirmeden aktarmak zorundaydım. Üstelik iki kültür arasındaki farklılıkları da göz önünde bulundurmam gerekiyordu. Öykünün gotik ve soyut kurgular içeriyor olması da çeviri sürecinde fazla zaman ayırmam gereken hususlardı.

Sizlere bitirme tezim için çevirisini ve incelemesini yaptığım, Hardy’nin orijinal ismi “The Withered Arm” olan ve Türkçeye “Çürüyen Kol” olarak çevirdiğim kısa öyküsünden bir kesit sunacağım.

“Gece gördüğü rüyadan kalan izlenim hâlâ güçlüydü. Brook neredeyse ziyaretçisinin yüzünde kırışıkları, küçümsemeyi ve zalimliği görmeyi bekliyordu. Kaçmak mümkün olsaydı bu karşılaşmadan kaçacaktı. Ancak kulübenin arka kapısı yoktu ve çocuk bir anda Bayan Lodge’un nazik vuruşuyla kapının sürgüsünü açmıştı.

“Sanırım doğru eve geldim” dedi delikanlıya bakıp gülümseyerek. “Ama sen kapıyı açana kadar bundan emin değildim.”

Kadının şekli ve davranışı hayaletinki gibiydi; ama sesi öyle tatlı, bakışı o kadar çekici, gülümsemesi öyle yumuşak, Rhoda’nın gece yarısı ziyaretçisininkinden o kadar farklıydı ki, Rhoda duyularının ona anımsattıklarına inanamadı. Yapmaya meyilli olduğu gibi bir tiksinti içinde saklanmadığına gerçekten memnundu. Bayan Lodge, sepetinde çocuğa söz verdiği gibi bir çift pabuç ve işine yarayabilecek başka eşyalar getirdi.

Rhoda’nın kalbi, ona ve kendisine karşı duyduğu bu şefkatli duygular üzerine acı bir şekilde sızladı. Bu masum genç kadın ondan kötü sözler değil, iyi dilekler duymalıydı. Onlardan ayrıldığında, ortamdaki ışık sönmüş gibiydi. İki gün sonra, tekrar gelip ayakkabıların olup olmadığını sordu ve iki haftadan daha kısa bir süre sonra Rhoda’yı tekrar ziyaret etti. Bu sırada çocuk evde değildi.” (Hardy, 1888: 35-36